6 เดือน 14 วัน

จากวันแรก (20 สิงหาคม 2555) จนมาถึงวันนี้ (6 มีนาคม 2556) นับเป็นเวลา 6 เดือน 14 วัน แล้วที่พูดได้เต็มปากว่า ชีวิตเปลี่ยน เปลี่ยนชีวิตเพราะการวิ่ง ขอเริ่มเปิดซิงโพสต์แรกของบันทึกเรื่องเล่าผ่านสองเท้า ด้วยสภาพ และสถานะการวิ่ง ณ ปัจจุบัน หลังจากฝ่าฟัน เขี่ยวเค็ญตัวเองมาจนถึงวันนี้ดีกว่า ไว้ค่อยมาเล่าย้อนกลับไปจนถึงวันแรกที่ได้พาสองเท้าตัวเองสวมลงไปในรองเท้าวิ่ง

กับรองเท้าคู่แรกในวันแรกและสนามแรกของการวิ่ง

ณ วันนี้..เรียกได้ว่าได้พาตัวเองมาไกล (ไกลแล้วสำหรับฉัน) กับการไปวิ่งเล่นใน 1 super half marathon (25 km.) 2 half marathon และ 3 mini marathon และเก๋ไก๋น่าภาคภูมิใจกับการคว้าถ้วยรางวัลอันดับที่ 3 สำหรับผู้หญิงรุ่นอายุ 16-29 ปีจาก Unique Running เขาใหญ่ รางวัลที่ได้มาแบบงงมาก แล้วไว้จะมาเขียนรีวิวแต่ละงานวิ่งที่ได้ไปวิ่งเล่นไว้ให้ผู้สนใจใช้ประกอบการตัดสินใจเผื่อไปสมัครไปวิ่งเล่นแบบฉันบ้าง

เมื่อมาไกล ก็ต้องมีเป้าหมายเรื่อยๆ เป้าหมายไกลที่สุด ที่ตั้งไว้ตอนนี้ คือ Full Marathon ในงานกรุงเทพมาราธอน ที่จะจัดขึ้นในเดือนพฤศจิกายนนี้ เหลือเวลาอีก 8 เดือน ยังคงเรื่อยๆ สบายๆ ไม่เริ่มซ้อมโปรแกรมมาราธอน เพราะส่วนใหญ่จะซ้อมกันประมาณ 3 เดือนก่อนลงสนาม ดังนั้นระหว่างนี้ ก็ยังคงวิ่งไปเรื่อย ตามมีตามเกิด แม้จะมีตารางซ้อม แต่ก็บอกตรงๆ ว่ายังมีงอแงบ้างเป็นประจำ

6 เดือน 14 วัน ที่พาตัวเองเข้าสู่โลกของการวิ่ง จนวันนี้ใครหลายคนถึงกับเรียกฉันว่าแม่สาวนักวิ่ง แม่สาวน่องเหล็ก บ่อยครั้งที่ส่องกระจกแล้วถึงกับต้องถามตัวเอง นี่ฉันกลายเป็นนักวิ่งแล้วหรือ? สำหรับฉัน ยังไม่เคยคิดว่าสามารถพาตัวเองเข้าใกล้คำนั้นได้ ยังห่างไกลอีกเยอะ ทุกวันนี้ก็ยังคิดเสมอว่าเราวิ่งเพื่อออกกำลังกาย  (จริงๆนะ)

จากผู้หญิงที่ไม่เคยคิดจะออกกำลังกาย แค่นั่งหายใจเฉยๆยังเหนื่อย บางทียังขี้เกียจจะกระดิกนิ้วเลยด้วยซ้ำ ฉันยังสามารถพาตัวเองมาได้ไกลขนาดนี้ ถ้าฉันเริ่มได้ ทำได้ ก็ไม่มีใครในโลกที่ทำไม่ได้..ว่าไหม?