อยาก..แต่ไม่มีเวลา

คำว่า “ไม่มีเวลา” บอกตรงๆปวดใจจี๊ดทุกครั้งที่ได้ยิน มันคือวลีโลกแตก ที่ติดปากคนเกือบจะทุกคนในโลก ทั้งที่ในความเป็นจริง คนทุกคนมีเวลาเท่ากัน ‘เวลา’ เป็นต้นทุนเดียวที่ทุกคนไม่ว่าจะจนจะรวยจะสวยจะปลวกมีเท่ากัน คุณน่ะมีเวลา เพียงแค่ “ไม่มีเวลาสำหรับการออกกำลังกาย” เท่านั้นหรือเปล่า ลองนั่งนิ่งๆ สงบจิตสงบใจแล้วถามตัวเองดีๆ

“ตื่นเช้ามาทำงาน กว่าจะเลิกงานถึงบ้านก็หมดแรงแล้ว” ไม้ใช่คุณคนเดียวที่มีวงจรชีวิตเป็นมนุษย์เงินเดือนแบบนี้ เชื่อว่าคนหลายคนก็มีวิถีที่ไม่ต่างกัน ฉันมองว่ามันอยู่ที่การบริหารจัดการกับ ‘ใจ’ ตัวเองมากกว่า เหนื่อยมั๊ยที่ไปวิ่งหลังเลิกงานทุกวัน บอกตรงๆ ‘โคตรเหนื่อย’ ไอวันที่มันคึกคักขาขวิดอยากไปใจจะขาดมันก็มี แต่บางวันมันก็ไปเพราะรู้สึกว่ามันเป็นหน้าที่ ถ้าไม่ทำก็จะรู้สึกผิดกับตัวเองก็บ่อย

เหนื่อยจ่ะ..โลกของการวิ่งไม่ได้สวยงามทุกวัน

การลุกขึ้นมาเปลี่ยนตัวเอง หรือ การออกกำลังกายมันเป็นเรื่องของ ‘ใจ’ ล้วนๆจริงๆค่ะ ยอมรับ และไม่ขอเถียงว่ามันยากที่จะเริ่มจริงๆ ฉันเป็นคนหนึ่งที่โดยเนื้อแท้แล้วเกลียดการออกกำลังกายมาก ออกกำลังกายคืออะไร ทำไมต้องทำ จำเป็นจริงดิ ไม่มั๊งใครหลายคนในโลกไม่ทำมันก็ไม่เห็นตาย เมื่อคิดแบบนี้ ชีวิต 10 กว่าปีที่ผ่านมาก็ไม่เคยเฉียดใกล้กิจกรรมที่เรียกว่าออกกำลังกาย เอาง่ายๆ เมื่อจบชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย แล้วไม่จำเป็นต้องเรียนวิชาพละศึกษาอีก ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่เคยอยากทำอะไรที่ต้องใช้พละกำลังอีก จนวันนึงรู้สึกว่า ไม่ไหวแล้วว่ะ ฉันต้องออกกำลังกายแล้ว ตัวเลขของวัยก็เพิ่มขึ้น บวกกับความตั้งใจอย่างมุ่งมั่นว่า “ฉันจะต้องเป็นสาววัยเลขสามที่แซ่บมาก” เมื่อคิดได้ดังนี้ ปฏิบัติการเริ่มหันหน้าเข้าสู่โลกของการออกกำลังกายจึงเกิดขึ้น

จากวันนั้นที่เริ่มออกกำลังกายอย่างจริงจัง จนมาถึงวันนี้ก็ 1 ปีนิดๆแล้ว 1 ปีที่ออกกำลังกายทุกวัน หลายคนถามว่าทำไมถึงทำได้ “วินัย และ ใจ” ไงคะ เคยสังเกตตัวเองไหม ว่าคุณสามารถมีใจ มีวินัยเอาเวลาไปทำอะไรที่มันไร้สาระได้มากมาย แล้วทำไม กับไอการที่ทำ ‘ เพื่อตัวเอง’ คุณถึงทำไม่ได้ ก่อนจะพูดว่าไม่มีเวลา ลองวิเคราะห์ดูหรือยังว่าวันๆเอาเวลาไปทำอะไรบ้าง ไม่มีใครเป็น ‘คนไม่มีเวลา’ มันมีแต่ ‘คนขี้เกียจ’ เท่านั้นแหละค่ะ

มันเป็นเรื่องของ 'ใจ' ล้วนๆนะจ๊ะ

ด้วยหน้าที่การงาน ฉันก็ไม่ได้มีเวลาเยอะแยะมากมายอะไร แต่..เมื่อตั้งใจมันก็ต้องมีวินัยจัดระเบียบชีวิตตัวเอง ยุ่งแค่ไหน งานไม่เสร็จ ตั้งไว้ เวลานี้ฉันจะลุกออกจากออฟฟิสเพื่อไปวิ่ง แต่ถ้าวันไหนต้องออกงานตอนเย็น ก็ต้องบังคับตัวเองตื่นเช้าขึ้น เพื่อไปวิ่งสัก 45 นาทีก็ยังดี หรือถ้ามันจะสุดๆ เป็นสัปดห์ที่เลวร้ายจริงๆ อย่างน้อยหยุดเสาร์ อาทิตย์ก็แข็งใจพาตัวเองไปขยับร่างกายหลังจากนั่งแหมะมาทั้งวีคสักนิดไหม เข้าใจว่าไม่ใช่ทุกคนจัดสรรเวลาการทำงาน หรือสะบัดบ๊อบใส่งานแบบฉันได้ ไม่ขอบงการ หรือออกแบบรูปแบบชีวิตของใคร แค่อยากให้ลองเปิดใจ ฉุกคิดดูสักนิดว่าเราได้พยายามที่จะหาเวลาอย่างดีที่สุดหรือยัง

เรื่องกระตุ้นฉุดกระชากลากคนให้ไปออกกำลังกายมันยากเหลือเกิน หลายคนที่มาแสดงเจตจำนงกับฉัน พอเอาเข้าจริง ก็อิดออดเล่นตัวกันตลอดเวลา ฉันก็ไม่สนใจนะ ชีวิตใคร ชีวิตมัน ถ้าสิ่งดีๆเพื่อตัวเองยังไม่อยากทำกัน ก็ตามใจ คอยนั่งอิจฉาฉันที่สวยวันสวยคืนไปละกัน (นางมั่นใจมาก)

พล่ามมาซะยืดยาว ย้อนกลับมาเรื่องที่ตั้งไว้เป็นประเด็นดีกว่า”เมื่อไม่มีเวลาจะทำอย่างไร” ตอบตรงๆจากใจ ไม่สามารถตอบได้ ตราบใดที่คุณยังมีคำนี้ออกจากปาก มันก็คงไม่มีคำแนะนำใดที่จะมาช่วยในการจัดสรรเวลาให้กับคุณได้หรอกค่ะ อย่างที่ได้บอกไป และขอย้ำบอกอีกที 

ครั้งแรก มันยาก..ไม่อยากลองท้าทายตัวเองหน่อยรึ

...เรื่องแบบนี้ ‘มันอยู่ที่ใจ และวินัยล้วนๆ’