[Foot Fit Journey] เรื่องเล่าจาก Everest Base Camp Trekking: Day 3 Phakding – Namche Bazaar

“นัมเช เล่นเอาเซเลยทีเดียว”

[19.12.16] Phakding (2,652m) – Namche Bazaar (3,440m)

เอเวอร์เรสต์แว่บแรก

เริ่มต้นวันด้วยการใช้พลังในการแพคของ ทั้งแพคกระเป๋า และที่เสียเวลาและพลังงานเยอะกว่าคือการเก็บถุงนอน การเก็บถุงนอน down ระดับ -20 ที่พองฟูใส่ถุงใบเล็กนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย  ใครมีเทคนิคการเก็บถุงนอนให้ง่ายและเร็วช่วยมาแชร์กันบ้าง เก็บไปก็บ่นในหัวไป ชีวิตคงต้องเป็นแบบนี้ทุกวัน แพครื้อ แพครื้อวนไป นี่แค่วันที่สอง ฉันมีเรื่องบ่นเพิ่มอีกเรื่องแล้วหรือนี่

อาหารเช้าเช้านี้ สั่งแค่ไข่ต้มสองใบ กะว่าเป็นมื้อเช้าสวยๆพองาม แต่ด้วยความตะกละ หันไปเห็นคนข้างๆสั่งแพนเค้กมาน่ากินมากกก เลยกวักมือเรียกไกด์มา บอกว่าจะเอาแบบนี้ ไกด์ถามว่าแล้วไข่ยังเอาไหม เราบอกเอา และเอาแพนเค้กด้วย ไกด์ถามย้ำอีกครั้ง .. ยูแน่ใจนะ?

แพนเค้กเจ้ากรรม

แล้วสิ่งที่ตั้งใจก็พังทลาย ว่าจะไม่กินเหลือแต่ก็ต้องจำใจ เพราะไม่สามารถยัดแพนเค้กหน้าไหม้ขนาดกระทะ 20 นิ้วลงไปได้จริงๆ ใหญ่ไม่ว่า รสชาติแม่งแย่มาก ทนกินเท่าที่กินไหว จนเหลือประมาณครึ่งนึง แล้วพะอืดพะอมมาตลอดทาง สุดท้ายต้องแวะอ้วกแตกจ้า .. เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “อย่าหันไปมองเมนูคนข้างๆหลังจากสั่งอาหารแล้ว”

เดินแบบนี้ตลอด 3 ชม.

การเดินวันนี้ยากกว่าเมื่อวานมาก เพราะเป็นการไต่ขึ้นที่สูง มีหลายช่วงทีท้อจริงๆ เพราะมันรู้สึกว่าเหนื่อยจนแทบขาดใจ ฝุ่นเยอะ ยิ่งช่วงไหนที่การจราจรติดขัด ต้องเดินสวนหรือเดินตามคนและลายิ่งฝุ่นคลุ้งมาก แดดจัดสาดให้หน้าแสบร้อนตลอดทาง แทบไม่มีอารมณ์เอนจอยกับสิ่งใดๆข้างทาง ข้างหน้ามีแต่บันได บันได และบันได รูปเส้นทางเดินวันนี้จึงน้อยมาก เพราะเดินไปได้สักพัก เริ่มรู้สึกว่าการห้อยกล้องไว้ที่คอคือภาระ เลยโยนลงกระเป๋า และมันเหนื่อยจนไม่อยากจะหยิบกล้องขึ้นมา 

ข้าวผัดที่สั่งว่าเอาครึ่งเดียว

มื้อเที่ยงแวะกินข้าวร้านเดียวกับผู้ชายที่เจอตอนมื้อเที่ยงเมื่อวาน และมีโอกาสได้คุยกัน เทรคครั้งนี้เป็นทริปแรกของเขาเช่นกัน และอีกคู่ที่ได้คุย เป็นแม่ลูกที่เป็นแคนาเดียน เทรคนี้ก็เป็นเทรคแรกของเขาทั้งคู่เช่นกัน ถือว่าเป็นเรื่องน่าประหลาดใจนะ เพราะหลายคนที่เราได้เจอตลอดทริป ส่วนใหญ่การเทรคเส้นทางนี้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าไม่ง่ายสำหรับมือใหม่ กลับกลายเป็นการเดินเทรคครั้งแรกของหลายๆคน แต่ที่น่าประหลาดใจกว่าคือ คนที่เป็นลูกสาวทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ และบินมาเนปาลไฟลท์เดียวกับเราเลย .. บางครั้งโลกก็วนไปมาแปลกๆ

วิวที่ทำให้หายเหนื่อย

บนเส้นทางนี้ไม่มีใครด่าใครว่าบ้า โลกมักจะเหวี่ยงคนที่เหมือนกันมาเจอกันเสมอ สำหรับหลายคน การมาใช้ชีวิตแบบนี้อาจเป็นเรื่องแปลกและคงเป็นสิ่งที่ไม่มีวันทำ แต่กับใครอีกหลายคนมันคือหนึ่งในความฝัน

การเดินวันนี้เหนื่อยมาก เหนื่อยจนไร้คำพูดระหว่างทาง เหนื่อยจนคิดว่าเราจะไปต่อไหวไหม เหนื่อยจนไกด์บอกว่าถ้าไม่ไหวไม่แบกนะ แต่จะจับโยนลงไปเลย #ค่ะ เส้นทางเดินวันนี้ เป็นการขึ้น ขึ้น และขึ้นไต่ระดับความสูงอย่างเดียวจริงๆ หลังพักเที่ยงนี่คือ เดินขึ้นยาวๆ 2-3 ชั่วโมง ติดต่อกัน ทางก็เป็นดินร่วนๆ แห้งๆ ฝุ่นคลุ้งๆ  การมาคนเดียวนี่มันก็ดี เพรามันไม่มีใครให้เรางอแงใส่ ก้มหน้าก้มตาเดินหอบไปเรื่อยๆ

จุด check in 

บทเรียนวันนี้คือ เวลาเดินเทรคกิ้งตอนกลางวัน ไม่ต้องใส่ thermal เพราะมันร้อนมากสุดท้ายต้องหาที่ถอด พอได้ถอดชั้นในเท่านั้นแหละ สดชื่นขึ้นมาทันที

วันนี้เป็นครั้งแรก นอกจากบนเครื่องบินที่เราได้เห็นเอเวอร์เรตส์เป็นครั้งแรกของการเทรคกิ้ง เอเวอร์เรตส์ออกมาเผยโฉมให้เห็นหลังจากปล่อยให้เราเดินตะกายขึ้นเขามาสามชั่วโมงกว่า หายเหนื่อยเลยนะ

กับไกด์ของทริปนี้

กัดฟันเดินเรื่อยมา จนมาถึงนัมเช และเข้าที่พัก ชื่อ The Nest ตั้งใจว่า วันนี้จะต้องอาบน้ำให้ได้เพราะเหงื่อโทรมกายมาทั้งวัน แต่ยังมีความงก ไม่อยากจ่ายค่าอาบน้ำ บอกไกด์ว่า แันจะอาบน้ำ แต่น้ำร้อนไม่ต้อง อยากอาบเย็นๆสดชื่อ เดินเข้าไปห้องอาบน้ำ เปิดก๊อกเท่านั้นแหละ ต้องรีบวิ่งออกมาขอ hot shower please! โดนไป 350 รูปี เงินมีไว้แก้ปัญหาเสมอ

วันนี้เหนื่อย ทางโหด และถือเป็นวันที่เหนื่อยที่สุดในทริปนี้แล้ว สรุปจากการที่คุยมาหลายคน ทุกคนโหวตให้วันนี้โหดสุดหมด แต่จะว่าไป ก็ทำเวลาได้ดีเหมือนกัน ออกจาก Phakding 8.30 เรามาถึงนัมเชตอนบ่ายสองโมง

อาบน้ำเสร็จออกไปเดินเล่นในนัมเชเพราะไม่มีอะไรทำ นัมเชเป็น gateway to Everest จะไปเทรคเส้นไหน ก็มักจะมาแยกย้ายกันที่นี่แหละ นัมเชเป็นเมืองใหญ่ที่สุดของ Khumbu Region มีทุกสิ่งที่เมืองพึงมี ให้อยู่ที่นี่ยาวๆก็อยู่ได้สบาย อาหารการกิน ช้อปปิ้ง ผับบาร์มีครบ ที่เด็ดที่สุดคือ มีร้าน The North Face แท้ๆ และเป็นสาขาที่สูงที่สุดในโลกนี่แหละ ละพีคก็ตรงที่ ตอนเราไปมันกำลังลด 50% เสียทรัพย์ไหมล่ะ ให้ทาย

ถึงแล้วนัมเช

พรุ่งนี้จะเป็นวันพักเพื่อปรับระดับความสูง แต่ก็ไม่ใช่พักนอนเฉยๆอ่ะนะ ต้องเดินขึ้นที่สูงเพื่อไปปรับให้ร่างกายชินแล้วลงมานอนที่เดิม จากความเหนื่อยของวันนี้ สลบเป็นตาย

วิวจากห้องพัก

แสงสุดท้ายของวัน

สิ่งที่คิดได้ระหว่างทางวันนี้ .. คนเราทุกคน จะยากดีมีจน สุดท้ายก็ต้องเดินไปข้างหน้าเหมือนกัน บางคนเดินช้า บางคนเดนเร็ว แต่ถ้าไม่หยุดเดิน ยังไงก็ต้องไปถึงจุดหมายแน่นอน

ปิดท้ายด้วยวิดีโอเพื่อการยืนยันว่าวันที่สองนี่เหนื่อยระดับไหน และนัมเชหน้าตาเป็นอย่างไร